Wielu ze studentów oraz świeżo upieczonych absolwentów przed podjęciem zatrudnienia decyduje się na odbycie praktyk studenckich bądź praktyk absolwenckich. Dzięki temu mogą zdobyć cenne doświadczenie oraz nabyć praktyczne umiejętności niezbędne w przyszłym życiu zawodowym.
Praktyka absolwencka
28 sierpnia 2009 r. weszła w życie ustawa o praktykach absolwenckich, która umożliwia pracodawcom angażowanie praktykantów na podstawie nowej umowy cywilnoprawnej – umowy o praktykę absolwencką.
Na praktykę absolwencką może zostać przyjęta osoba, która ukończyła co najmniej szkołę gimnazjalną oraz w chwili rozpoczęcia praktyki nie ukończyła 30 roku życia. Osoba odbywająca praktykę absolwencką nie musi posiadać statusu ucznia ani studenta, jak sama nazwa wskazuje skierowana jest ona do osób, które zakończyły pewien stopień edukacji.
Umowa o praktyki absolwenckie dla wielu pracodawców stanowi tańszą alternatywę umowy zawieranej na okres próbny. Z tego względu, iż praktyka może, ale nie musi, być odpłatna. Przy czym należy zaznaczyć, iż wysokość wynagrodzenia praktykanta nie może przekraczać dwukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Od świadczenia wypłacanego praktykantowi przyjmujący na praktykę ma obowiązek naliczać i odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według najniższej stawki skali podatkowej. Przepisy nie wymagają natomiast opłacania składek ZUS.
Czas trwania praktyki u jednego pracodawcy nie może przekroczyć 3 miesięcy. Umowa o praktyki powinna być sporządzona na piśmie i jasno określać okres jej odbywania, ewentualnie wysokość wynagrodzenia, tygodniowy wymiar czasu, rodzaj pracy, w ramach której praktykant będzie nabywać doświadczenia i umiejętności. Do obowiązków podmiotów przyjmujących praktykantów należy zapewnienie im bezpiecznych i higienicznych warunków odbywania praktyki oraz w zależności od rodzaju świadczeń i zagrożeń związanych z odbywaniem praktyki - odpowiednich środków ochrony indywidualnej.
Pracodawcy nie muszą stosować przepisów prawa pracy w stosunku do praktykantów, ponieważ umowa o praktyki jest umową cywilnoprawną. Jest jednak kilka przepisów Kodeksu Pracy, które mają zastosowanie również w tym przypadku:
- art. 18 3a – 18 3e – który mówi o tym, że pracodawca nie myskryminować praktykantów,
- art. 129 § 1, art. 131 § 1 – co oznacza, że czas pracy praktykanta nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin w 5-dniowym tygodniu pracy,
- art. 133 § 1 – dotyczący wymiaru dobowego i tygodniowego odpoczynku
- art. 134 – co oznacza, że praktykant ma prawo do 15-minutowej przerwy w pracy, jeżeli jego dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godz.,
- art. 151 7 – który informuje, że praktykantowi nie można zlecać odbywania praktyki w porze nocnej (wynika to z ograniczeń dyrektyw unijnych)
Osoba zarejestrowana w Urzędzie Pracy, posiadająca status bezrobotnego nie traci go na czas odbywania praktyki. Jeśli jego praktyka jest nieodpłatna lub wynagrodzenie nie przekracza połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę, to może nadal pobierać zasiłek dla bezrobotnych. Z racji zatrudnienia na mocy umowy cywilnoprawnej, praktykantowi nie przysługuje prawo do urlopu. Oczywiście pracodawca może takie prawo uwzględnić w umowie, nie jest to jednak jego obowiązkiem.
Umowa może być rozwiązana przez każdą ze stron na piśmie. W przypadku praktyk płatnych z zachowaniem siedmiodniowego wypowiedzenia. W przypadku praktyk bezpłatnych, w trybie natychmiastowym. Pracodawca nie ma obowiązku podawać przyczyny zerwania umowy o praktykę.
Po zakończeniu praktyk, na wniosek odbywającego praktykę, pracodawca jest zobowiązany do wystawienia pisemnego zaświadczenia o rodzaju wykonywanej przez praktykanta pracy oraz nabytych przez niego umiejętnościach.
Praktyki studenckie
Większość studentów odbywa obowiązkowe praktyki podczas trwania studiów. W tym wypadku pracodawca nie jest zobowiązany do podpisania jakichkolwiek dokumentów z praktykantem. Student może odbyć praktykę na podstawie skierowania wystawionego przez uczelnię. Wówczas zostaje podpisane porozumienie między rektorem (bądź osobą przez niego upoważnioną) a podmiotem przyjmującym na praktykę. W porozumieniu tym powinna zostać określona podstawa odbywania praktyk, ich program oraz czas trwania.
Pracodawca ma obowiązek zapewnić warunki niezbędne do przeprowadzenia praktyki, zgodnie z porozumieniem z uczelnią. Musi również zapoznać praktykanta z obowiązującym regulaminem pracy, przepisami bhp oraz przepisami o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej. Ponadto, podmiot przyjmujący na praktyki jest obowiązany zapewnić odpowiednie stanowisko pracy, pomieszczenia oraz dostęp do niezbędnych urządzeń i narzędzi potrzebnych do wykonywania pracy. Pracodawca prowadzi również nadzór nad wykonywaniem czynności oraz zadań przez praktykantów. Praktykant, który został skierowany przez uczelnię do odbycia praktyk nie musi przechodzić badań wstępnych. Musi natomiast przejść wstępne szkolenie bhp- instruktaż zarówno ogólny, jak i stanowiskowy.
W przypadku obowiązkowych praktyk studenckich, pracodawca może żądać od uczelni odstąpienia od porozumienia wówczas, gdy praktykant w sposób rażący naruszy dyscyplinę pracy.
Szczegółowe warunki odbywania praktyk określone są w wewnętrznych przepisach konkretnych uczelni.
Reklama
Najnowsze od Administrator
- Infinite Dimensions - International Innovation Summit
- Prawnicze Targi Praktyk i Pracy - aktualna edycja - 11 maj 2022 r.
- Prawo Sport Finanse 2021
- Trzy pierwsze miejsca w trzeciej edycji konkursu Tax Everest na najlepsze podatkowe prace magisterskie
- Ogólnopolska Konferencja Naukowa "Prawo, sport, medycyna"