Wyświetlenie artykułów z etykietą: Aplikant
Wykaz tytułów aktów prawnych na egzamin wstępny na aplikację notarialną w 2012 r.
Na podstawie art. 71c § 6 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 198, poz. 1158, z późn. zm.), Przewodniczący zespołu do przygotowania pytań testowych na egzamin wstępny dla kandydatów na aplikantów notarialnych podaje do publicznej wiadomości wykaz tytułów aktów prawnych, z których wybrane stanowić będą podstawę opracowania pytań testowych na egzamin wstępny na aplikację notarialną w 2012 r.
* 1. ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców,
* 2. ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe,
* 3. Traktat z dnia 25 marca 1957 r. o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - tekst skonsolidowany uwzględniający zmiany wprowadzone Traktatem z Lizbony,
* 4. ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego,
* 5. ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy,
* 6. ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny,
* 7. ustawa z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego,
* 8. ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych,
* 9. ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy,
* 10. ustawa z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów,
* 11. ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece,
* 12. ustawa z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze,
* 13. ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn,
* 14. ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach,
* 15. ustawa z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne,
* 16. ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
* 17. ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym,
* 18. ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych,
* 19. ustawa z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie,
* 20. ustawa z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa,
* 21. Traktat z dnia 7 lutego 1992 r. o Unii Europejskiej - tekst skonsolidowany uwzględniający zmiany wprowadzone Traktatem z Lizbony,
* 22. ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali,
* 23. ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane,
* 24. ustawa z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów,
* 25. ustawa z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej,
* 26. ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym,
* 27. ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym,
* 28. ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami,
* 29. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa,
* 30. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe,
* 31. ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym,
* 32. ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych,
* 33. ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,
* 34. ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych,
* 35. ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych,
* 36. ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu,
* 37. ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych,
* 38. rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków,
* 39. ustawa z dnia z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego,
* 40. ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych,
* 41. rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbiorów dokumentów,
* 42. rozporządzenie nr 2157/2001/WE z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001),
* 43. ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi,
* 44. ustawa z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym,
* 45. Rozporządzenie Rady (WE) Nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu,
* 46. ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze,
* 47. ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,
* 48. ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego,
* 49. ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej,
* 50. ustawa z dnia 4 marca 2005 r. o europejskim zgrupowaniu interesów gospodarczych i spółce europejskiej,
* 51. ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów,
* 52. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych,
* 53. ustawa z dnia 4 lutego 2011 r. - Prawo prywatne międzynarodowe.
Słów kilka o aplikacjach...
Absolwenci studiów prawniczych mogą odbyć aplikacje aby zwiększyć swoje szanse na rynku pracy. To ważny krok dla niejednego młodego człowieka w jego karierze prawniczej, przypieczętowany egzaminem państwowym. To przede wszystkim przepustka do wykonywania zawodów sędziego, adwokata, radcy prawnego czy np. prokuratora. Nie wszyscy jednak decydują się na zrobienie aplikacji, głównie z powodu wysokich kosztów oraz dużej konkurencji. Mała ilość miejsc i duże zainteresowanie powodują, że tylko najlepsi z najlepszych dostaną się na wymarzoną aplikacje. Prawo wyróżnia kilka rodzajów aplikacji, na które może zostać przyjęty magister studiów prawniczych, po wcześniejszym złożeniu egzaminu konkursowego.
Wszyscy absolwenci prawa, którzy uwielbiają udzielać porad a konieczność reprezentowania klienta w sądzie nie stanowi dla nich żadnego problemu, powinni odbyć aplikację adwokacką. Oczywiście praca adwokata, to nie tylko porady i sprawy w sądzie, ale także opracowywanie aktów prawnych. To one stanowią bazę dla jego dalszych działań. Warunkiem wykonywania tego zawodu jest wpis na listę adwokatów, czym zajmuje się Okręgowa Rada Adwokacka. Każdy aplikant ma swojego patrona, który czuwa nad odpowiednim przygotowaniem przyszłego adwokata do wykonywania zawodu. Na przyswojenie niezbędnej wiedzy kandydat ma trzy lata. Aplikacja rozpoczyna się zawsze pierwszego stycznia. Egzamin będący zwieńczeniem kilkuletniej nauki opartej na teorii i praktyce ma charakter pisemny i składa się z pięciu części. Jego zdanie daje możliwość uzyskania uprawnień adwokackich. Aplikant może podjąć pracę u patrona, jednak jeśli ten nie chce wiązać pracy z odbywaną aplikacją, wówczas wymagana jest zgoda Patrona i Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej. Na początku wspomniałam, że nie każdy absolwent prawa decyduje się na zrobienie aplikacji. Niewątpliwie jest to kosztowna inwestycja. Za rok aplikacji trzeba zapłacić ponad cztery tysiące złotych, zaś na egzamin należy przeznaczyć około 550 złotych.
Radca prawny udziela porad i przygotowuje akty prawne oraz występuje przed sądami i urzędami. Może on pracować w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komandytowej. Jeśli chodzi o czas trwania aplikacji to wygląda to podobnie do adwokackiej. Absolwent rozpoczyna naukę z dniem pierwszego stycznia. Egzamin końcowy nie różni się od tego kończącego aplikację adwokacką i również wymaga dosyć zasobnego portfela. Cena za semestr aplikacji kształtuje się na poziomie 3 tys. złotych. Na sam egzamin trzeba przeznaczyć przynajmniej tysiąc złotych, do tego dochodzą opłaty dodatkowe.
Obserwuje się wyraźne zacieranie różnic w uprawnieniach radcy prawnego i adwokata. Zrodził się nawet pomysł, aby połączyć te dwie profesje w jedną dużą korporację i określić ją mianem adwokatury. Najczęściej przywoływaną różnicą pomiędzy tymi zawodami jest fakt, że tylko adwokaci mogą wcielać się w rolę obrońców w sprawach karnych, natomiast ci drudzy są tego prawa pozbawieni.
W zakres kompetencji notariusza wchodzi przygotowywanie aktów notarialnych oraz szereg innych czynności o charakterze notarialnym. Do jego zadań należy także sporządzanie protestów, weksli czy przechowywanie dokumentów, pieniędzy i papierów wartościowych. Notariuszy powołuje Minister Sprawiedliwości. Absolwenci prawa, którzy widzą siebie na tym stanowisku muszą przygotować się na trwającą ponad 2 lata aplikację, a dokładnie 2 lata i 6 miesięcy. Jej koordynatorem jest w tym przypadku Rada Izby Notarialnej, i to ona ustala charakter zajęć oraz określa jeden, konkretny dzień w tygodniu, w którym mają się one odbywać. W zależności z kim aplikant podpisze umowę, odbywa aplikacje u notariusza wyznaczonego przez Radę, bądź też u notariusza, z którym związał się umową. Egzamin pokrywa się z egzaminem na wymienione wcześniej aplikacje. Biorąc pod uwagę cenę, to jest to nieco tańsze przedsięwzięcie i na egzamin potrzeba około 700 złotych.
Komornik sądowy po powołaniu przez Ministra Sprawiedliwości działa jako funkcjonariusz publiczny z ramienia sądu. W oparciu o obowiązujące przepisy musi sprawnie i skutecznie wyegzekwować od dłużnika należności na rzecz wierzyciela. Zanim komornik rozpocznie postępowanie, zapoznaje się z całą dokumentacją przedstawioną mu przez klienta czyli wspomnianego wierzyciela. Pretekstem do podjęcia odpowiednich kroków prawnych może stać się wyrok, bądź nakaz sądowy, jak również akt notarialny. Ze swojej pracy rozlicza się u Ministra Sprawiedliwości, w formie półrocznych i rocznych sprawozdań. Co ciekawe o aplikację komorniczą mogą starać się nie tylko absolwenci prawa, ale również osoby, posiadające tytuł magistra administracji. Warunkiem niezbędnym do odbycia aplikacji jest półroczna praktyka w kancelarii komorniczej. Egzamin wstępny ma formę testu. Kandydat na komornika przez dwa lata, pod okiem patrona, przygotowuje się do zawodu. Na koniec czeka go egzamin złożony z części pisemnej i ustnej. Ta pierwsza trwa 6 godzin i sprawdza na ile aplikant opanował czynności egzekucyjne. W trakcie egzaminu dozwolone są pomoce w postaci tekstów przepisów prawnych, komentarzy i zbiorów orzeczeń.
Następna w kolejności jest aplikacja rzeczniowska, która powinna przygotować do pracy rzecznika patentowego. Patenty, znaki towarowe czy wzory to słowa klucze w tym zawodzie. Przyszli rzecznicy muszą być przygotowani do odpowiedniego, zgodnego ze standardami reprezentowania klienta przed różnymi instytucjami w takich kwestiach jak ochrona znaków towarowych, wzorów przemysłowych oraz patentów. Opracowany projekt należy zgłosić do Urzędu Patentowego. Aplikant przygotowuje się do przyszłej pracy przez trzy lata. Dobra wiadomość dla absolwentów studiów technicznych, jest taka, że oni również mogą zostać rzecznikiem patentowym. Podczas wykładów i ćwiczeń, obejmujących teorię oraz w trakcie zadań praktycznych aplikant, pod nadzorem patrona, nabywa potrzebną wiedzę. Egzamin na tę aplikację różni się od dotychczas poznanych. Mianowicie z kandydatami przeprowadzana jest rozmowa kwalifikacyjna, podczas której muszą wykazać się znajomością własności przemysłowej oraz pracy rzecznika patentowego. Oczywiście najpierw tę wiedzę trzeba przyswoić, a to wiąże się z wydatkiem rzędu 5000 złotych za semestr.
Teraz przyjrzyjmy się bliżej drodze, którą musi przejść osoba, chcąca w przyszłości uprawiać zawód sędziego i prokuratora. W przypadku tych dwóch zawodów sprawa jest bardziej skomplikowana. Tylko osoby, mogące pochwalić się aplikacją ogólną, posiadające polskie obywatelstwo i korzystające w pełni z praw cywilnych i obywatelskich mogą starać się o aplikację prokuratorską. To jednak nie wszystkie wymagania stawiane kandydatom. Aplikant musi mieć nieskazitelny charakter. Nie może być mowy o naruszeniu prawa, choćby w niewielkim stopniu. Podobnie jest, co wydaje się oczywiste, w przypadku aplikacji sędziowskiej. Trudno wyobrazić sobie, żeby sędzia czy prokurator miał na sumieniu przestępstwo skarbowe. Złożenie dwuetapowego egzaminu uprawnia do przyjęcia na aplikację ogólną w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury. Dopiero po jej ukończeniu można starać się o przyjęcie na aplikację specjalistyczną, a więc prokuratorską bądź sędziowską. Aplikant musi mieć zaliczone wszystkie sprawdziany i praktyki, które przewidziane są w programie aplikacji ogólnej, aby mógł myśleć o specjalizacji. Przyszli prokuratorzy uczą się fachu przez 30 miesięcy w Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, nieco dłużej, bo 54 miesiące przygotowują się do zawodu kandydaci na sędziów. Aplikanci zobowiązani są przystąpić do egzaminu w ostatnim miesiącu trwania nauki. Po egzaminie prokuratorskim nazwiska aplikantów układane są na liście według liczby uzyskanych punktów. Minister Sprawiedliwości, w zależności od zajmowanego miejsca, przedstawia egzaminowanemu aplikantowi propozycję pracy na stanowisku asesora powszechnej jednostki organizacyjnej prokuratury lub wojskowej jednostki organizacyjnej prokuratury. Warunkiem umieszczenia na tej liście jest złożenie egzaminu prokuratorskiego z wynikiem pozytywnym. W przypadku tej samej liczby punktów o kolejności miejsca na liście zdecyduje suma punktów uzyskanych przez aplikanta ze wszystkich praktyk i sprawdzianów w czasie aplikacji.
Na zakończenie kilka słów o aplikacji referendarskiej. Referendarz, wykonując swoją pracę, jest wyposażony w kompetencje zbliżone do sędziowskich. Do jego zadań należy m.in. postępowanie w kwestiach dotyczących prowadzenia ksiąg wieczystych. Kto może zostać referendarzem? Takie pytanie zadają sobie z pewnością Ci, którzy myślą o wykonywaniu tego zawodu w przyszłości. Warunkiem koniecznym będzie posiadanie obywatelstwa polskiego. Kandydat na to stanowisko nie może być pozbawiony praw cywilnych i obywatelskich. Kolejny warunek, który dotyczy wszystkich zawodów prawniczych to nieskazitelny charakter, o czym była już mowa wcześniej. Następna sprawa wiąże się z wykształceniem, mianowicie należy ukończyć studia prawnicze z tytułem magistra. Referendarzem może zostać osoba, która ukończyła 24 lata i odbyła aplikację ogólną albo notarialną, adwokacką lub radcowską i złożyła odpowiedni egzamin. Egzamin jest porównywalny do sędziowskiego, na aplikacje również obowiązują limity miejsc, ale co ważne są one bezpłatne. Kandydaci przygotowują się do zawodu rok, a następnie muszą pomyślnie zdać egzamin referendarski złożony z części pisemnej i ustnej. Na rozwiązanie 75 pytań testowych aplikanci mają 90 minut. W tym czasie muszą się jeszcze zmierzyć z dwoma pytaniami opisowymi. Warunkiem dopuszczenia do egzaminu ustnego jest uzyskanie przynajmniej 60 punktów z części pisemnej. Aplikant zdobywa doświadczenie w trakcie praktyki zawodowej, szkoleń centralnych i seminaryjnych. Prezes Sądu Okręgowego podejmuje decyzję o wyborze patrona na czas trwania praktyk zawodowych. Program szkoleń seminaryjnych i centralnych został tak skonstruowany, aby aplikanci jak najlepiej mogli wywiązywać się w przyszłości ze swoich obowiązków. Aplikację kończy oczywiście egzamin. W przypadku jego niezdania istnieje możliwość poprawy wyniku, ale tylko raz.
Odbyta aplikacja udokumentowana pozytywnym wynikiem z egzaminu otwiera drzwi do kariery prawniczej i nierzadko dużych pieniędzy. Droga do zawodu sędziego, prokuratora, adwokata i innych tu wymienionych nie jest łatwa. Aplikanci muszą wykazać się ogromną determinacją i dużą samodyscypliną. Egzaminy konkursowe, a później końcowe wymagają nie tylko dużych nakładów finansowych, ale przede wszystkim sporego wysiłku intelektualnego. Bez wątpienia, żadne studia, choćby najlepsze nie zagwarantują odpowiedniego przygotowania do zawodu. Tylko praktyka pod okiem ekspertów może przynieść efekty i zaowocować w przyszłości.
Staż w międzynarodowej kancelarii według aplikanta
O stażu w kancelarii GLN opowiada nam Paweł Jabłoński - absolwent WPiA UW, obecnie aplikant adwokacki II roku.
Co skłoniło Cię do podjęcia stażu w kancelarii?
W 2011 roku zaczynałem aplikację adwokacką i szukałem zatrudnienia. Na targach pracy organizowanych przez ELSA dostałem broszurę GLN i wydała mi się interesująca.
Czy gdyby praktyki nie byly płatne tez byś sie na nie zdecydował?
Nie. Staż jest nauką, ale także ciężką pracą, za którą należy się wynagrodzenie.
Jak długo trwa Twój staż i czy chciałbyś zostać w kancelarii na stale już jako prawnik?
Jestem w GLN od lutego 2011 roku. Przez pierwsze trzy miesiące byłem na stażu, a bezpośrednio po nim zostałem zatrudniony na stałe.
Dlaczego GLN i czy starałeś sie podjąć staż w innej kancelarii?
W czasie studiów byłem na stażu w kilku kancelariach, od czasu kiedy jestem w GLN nie szukałem innego miejsca.
Czego spodziewałeś sie po praktykach i czy spełniły Twoje oczekiwania?
Przede wszystkim miałem nadzieję, że po stażu zostanę przyjęty do pracy - i tak się się rzeczywiście stało.
Którą część praktyki / który jej element uważasz za najbardziej wartościowy?
Zdecydowanie najcenniejsze było to, że niemal od samego początku zlecano mi dużo merytorycznej pracy. Im dłużej trwał mój staż, tym bardziej zaczynał przypominać regularną, stałą pracę prawnika. Dzięki temu, po tym jak faktycznie zostałem zatrudniony na stałe, nowe obowiązki nie były dla mnie zaskoczeniem.
Z jakimi zagadnieniami miałeś okazję zetknąć się podczas praktyki?
Od samego początku pracuję w dziale nieruchomości i to właśnie z tym związana jest większość moich zadań. Zagadnienia, którymi się zajmuję, dotyczą głównie prawa cywilnego i administracyjnego, w szczególności przepisów budowlanych i zagospodarowania przestrzennego. Już w trakcie stażu uczestniczyłem także w audycie prawnym nieruchomości.
Jak myślisz, co Ci dały te praktyki?
Bardzo dużo się nauczyłem. Wiedza zdobyta na studiach jest bardzo cenna, ale dopiero w codziennej pracy zdobywa się umiejętnośćjej wykorzystania. Koniecznośćrozwiązywania rzeczywistych - nie teoretycznych - problemów sprawia też, że wykształca się nawyk zwracania uwagi na pozornie nieistotne przepisy czy np. postanowienia umów. Dobremu prawnikowi jest to niezbędne.
Czego się konkretnie nauczyłeś? – merytoryka, umiejętności miękkie, etc…
Przede wszystkim wzrosła moja wiedza z zakresu, którym zajmuję się na codzień, czyli prawa nieruchomości. Na pewno poprawiły się też moje umiejętności językowe, zwłąszcza prawniczy angielski. Ponadto zacząłem zwracać większą uwagę na poprawność i przejrzystość przygotowywanych przeze mnie tekstów. Między innymi z tej ostatniej przyczyny zachęcam do jak najwcześniejszego podejmowania praktyk - studia prawnicze nie wykształcają takich umiejętności, a w codziennej pracy prawnika są one niezbędne.
Termin przeprowadzenia w 2012 r. zawodowego egzaminu notarialnego
Ministerstwo Sprawiedliwości informuje, że w trybie art. 78 ust. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, z późn. zm.) oraz art. 361 ust. 9 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, z późn. zm.), Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Naczelną Radą Adwokacką oraz Krajową Radą Radców Prawnych wyznaczył termin egzaminu adwokackiego i radcowskiego na dni 28-31 sierpnia 2012 r.
Termin egzaminu notarialnego - zgodnie z art. 74 § 5 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) - został wyznaczony na dni 4-6 września 2012 r.
Źródło: ms.gov.pl
Termin przeprowadzenia w 2012 r. zawodowego egzaminu radcowskiego
Ministerstwo Sprawiedliwości informuje, że w trybie art. 78 ust. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, z późn. zm.) oraz art. 361 ust. 9 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, z późn. zm.), Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Naczelną Radą Adwokacką oraz Krajową Radą Radców Prawnych wyznaczył termin egzaminu adwokackiego i radcowskiego na dni 28-31 sierpnia 2012 r.
Termin egzaminu notarialnego - zgodnie z art. 74 § 5 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) - został wyznaczony na dni 4-6 września 2012 r.
Źródło: ms.gov.pl
Termin przeprowadzenia w 2012 r. zawodowego egzaminu adwokackiego, radcowskiego oraz notarialnego
Ministerstwo Sprawiedliwości informuje, że w trybie art. 78 ust. 8 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, z późn. zm.) oraz art. 361 ust. 9 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65, z późn. zm.), Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Naczelną Radą Adwokacką oraz Krajową Radą Radców Prawnych wyznaczył termin egzaminu adwokackiego i radcowskiego na dni 28-31 sierpnia 2012 r.
Termin egzaminu notarialnego - zgodnie z art. 74 § 5 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. – Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) - został wyznaczony na dni 4-6 września 2012 r.
Źródło: ms.gov.pl
Do Adwokatury dołączy dwa tysiące aplikantów
Połowa przystępujących w ostatnią sobotę absolwentów prawa zdała egzamin na aplikację adwokacką. Uprawnienie do rozpoczęcia aplikacji od stycznia 2011 zyskało 2029 osób z 4022, które przystąpiły do konkursu.
Najlepsze wyniki uzyskali kandydaci, który zdawali w Łodzi i Krakowie. Minimum 100 punktów na 150 możliwych otrzymało tam kolejno 68 i 67 proc. zdających. W dużych miastach jak Warszawa, Wrocław, Katowice czy Gdańsk poszczęściło się średnio połowie kandydatów na aplikantów. Najsłabszy wynik zanotowano w Opolu, gdzie zdało zaledwie 27 proc.
W opinii zdających największe trudności sprawiły pytania z zakresu prawa europejskiego, procedury cywilnej oraz prawa karnego.
- Test nie należał do najprostszych. To świadczy, że młodzież w tym roku była dobrze przygotowana do egzaminu. – powiedziała adw. Małgorzata Gruszecka, przewodnicząca komisji doskonalenia zawodowego i kształcenia aplikantów adwokackich przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. - Przeszkolenie takiej liczby osób nie będzie proste, ale mamy już pewne doświadczenie na tym polu. Ponadto od stycznia chcemy wprowadzić nowy program szkolenia, bardziej przystosowany do obecnych warunków, po którym aplikanci zdobędą praktyczne przygotowanie do zawodu. Zatem świeżo upieczeni aplikanci nie powinni martwić się o sprawny przebieg swojej aplikacji– zapewniła szefowa komisji.
Obecnie aplikację w samorządzie adwokackim odbywa 4247 osób. Jeśli wszyscy, którzy zdali tegoroczny egzamin zdecydują się rozpocząć aplikację od stycznia, liczba ta wzrośnie do 6276.
Źródło: NRA
Minister Sprawiedliwości ustalił limit punktów w konkursie na aplikację ogólną
120 punktów – to minimum jakie Minister Sprawiedliwości ustalił w zarządzeniu z dnia 6 września 2011 r. Tyle punktów w pierwszym etapie tegorocznego konkursu na aplikację ogólną (testu) muszą otrzymać osoby przystępujące do egzaminu, aby zostać dopuszczonymi do drugiego etapu konkursu.
Decyzja o ustalenia takiego minimum uzasadniona jest zmniejszonym limitem przyjęć na aplikację ogólną o ⅓ w stosunku do roku ubiegłego (z 300 miejsc do 200) oraz znacznym zwiększeniem liczby kandydatów zainteresowanych naborem na aplikację ogólną.
W 2010 r. do konkursu na aplikację ogólną zgłosiło się 1.391 osób, a w tym roku do konkursu zostało dopuszczonych 2.015 osób.
Ustalony limit punktów ma na celu wyłonienie już na pierwszym etapie konkursu grupy kandydatów o możliwie najwyższym poziomie wiedzy prawniczej, którzy następnie zostaną dopuszczeni do drugiego etapu konkursu, polegającego na sporządzeniu pracy pisemnej sprawdzającej umiejętność stosowania argumentacji prawniczej, zasad wykładni oraz kwalifikowania stanów faktycznych.
Źródło: http://ms.gov.pl/
Zarządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie terminu rozpoczęcia aplikacji ogólnej w 2012 r.
Na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury (Dz.U. Nr 26 poz. 157 z późn. zm.) przedstawiamy zarządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2011 r. Nr 236/11/DK w sprawie terminu rozpoczęcia aplikacji ogólnej.
Termin rozpoczęcia aplikacji ogólnej - 6 lutego 2012 r.
Zobacz całość zarządzenia plik 
Źródło: http://ms.gov.pl/
Studia w Oxfordzie
„Studia w Oxfordzie były dla mnie jednym z najbardziej rozwijających, cennych i inspirujących okresów w moim życiu…”
Wywiadu nt. studiów prawniczych w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii, udzielił MARCIN K. PIECHOCKI - aplikant adwokacki, członek Izby Adwokackiej w Warszawie, absolwent Wydziałów Prawa Uniwersytetów we Wrocławiu, Kilonii i Oxfordzie.
Pytanie: Co Pana skłoniło do podjęcia studiów prawniczych i to na tylu uczelniach? Jakie były motywy?
Marcin Piechocki:Podjecie przeze mnie studiów na poziomie magisterskim na trzech europejskich uniwersytetach – na Uniwersytecie Wrocławskim, Uniwersytecie Christiana Albrechta w Kilonii w Niemczech i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Oxfordzkiego w Anglii było dużym wyzwaniem. Wynikało ono z moich aspiracji, dobrego językowego przygotowania, szczęścia, pracowitości, otwartości na świat, chęci podnoszenia kwalifikacji i poszerzenia wiedzy prawniczej, chęci poznania innych kultur prawnych oraz studiowania w językach obcych – w szczególności w języku angielskim i języku niemieckim oraz przebywania w międzynarodowym środowisku. Towarzyszyła mi równocześnie świadomość, że swobodne poruszanie się, w co najmniej 2 językach obcych, staje się współcześnie w Polsce standardem i wymaganiem dla najwyższej klasy prawnika.
Zawsze moim marzeniem były studia na Oxfordzie. Tak jak wszyscy młodzi prawnicy skończyłem 5-letnie dzienne uniwersyteckie studia prawnicze. Było to w 2001 roku. Polska znajdowała się wtedy w dobie intensywnych przemian geopolitycznych, kraj został zaproszony do członkostwa w NATO i przygotowywał się do wejścia Polski do Unii Europejskiej. Uważam, że ten ciekawy czas tylko inspirował mnie, by poznawać świat i wierzyć, że marzenia się spełniają. Bliskość położenia naszego poważnego partnera gospodarczego – Republiki Federalnej Niemiec, częste pobyty w Niemczech począwszy od czasów liceum, dobra znajomość języka niemieckiego oraz częsty kontakt z tym językiem zaowocowały wybraniem mnie na V roku studiów na stypendium Socrates-Ersamus na Christian Albrechts Universität zu Kiel. Po ukończeniu studiów w Polsce i zdaniu egzaminu dopuszczającego na studia na niemieckiej uczelni (Prüfung als Nachweis der deutschen Sprache) kontynuowałem studia w Kilonii na poziomie LL.M. (Magister Legum) - m.in. współfinansowany przez DAAD i własną pracę w BMW w Monachium - otrzymałem dyplom magisterski w 2002 roku. Następnie w tym samym roku Wydział Prawa w Oxfordzie przyjął mnie na prestiżowe studia MJur/BCL. Jednak problemy, jakie napotkałem by zdobyć stypendium spowodowały, iż rozpocząłem je w 2004 roku. Studia w Oxfordzie były jednym z najbardziej rozwijających, cennych i inspirujących okresów w moim życiu. Dyplom ich ukończenia odbierałem w 2006 roku w Teatrze Sheldonian.
Pytanie: Jak to się stało, że dostał się Pan na Oxford?
Marcin Piechocki
© karieraprawnika.pl
M.P.:Mógłbym ocenić to tak, że przygotowywałem się całe edukacyjne życie, by zwieńczyć je wymarzonymi studiami na Oxfordzie. Na to, że moja aplikacja na posiedzeniu wydziału prawa została rozpatrzona przez Oxfordzkich profesorów pozytywnie spośród wielu aplikacji z całego świata złożyło się wiele wzajemnie uzupełniających się czynników, a nade wszystko miałem dużo szczęścia. Po pierwsze, uczęszczając w liceum do klasy z poszerzonymi językami obcymi i przy licznych pobytach zagranicznymi opanowałem język angielski w stopniu bardzo dobrym. Ze swoją aplikacją złożyłem esej na zadany temat. Miałem ponadto bardzo dobre wyniki na studiach. Po drugie, po ukończeniu studiów LL.M. w Niemczech i opanowaniu prawa europejskiego dobrze poruszałem się w co najmniej dwóch systemach prawnych, co było jednym z warunków dopuszczenia do studiów. Moja pierwsza praca magisterska dotycząca skuteczności dyrektyw w krajowym porządku prawnym oparta była na materiałach z Oxfordu. Po trzecie, podczas studiów przejawiałem aktywność pozauniwersytecką. Po czwarte, miałem to szczęcie, że spotkałem na swojej edukacyjnej drodze Prof. Sir Davida A.O. Edwarda, który wówczas był angielskim sędzią w Europejskim Trybunale Sprawiedliwości w Luksemburgu. Zainteresował się on moją dotychczasową działalnością i zaprosił mnie na staż do Luksemburga. Tam m.in. przygotowywałem raporty z akt sprawy dla wszystkich sędziów Trybunału z akt w języku francuskim, angielskim i niemieckim. Jego bliskim współpracownikiem była absolwentka Oxfordu, obecnie wzięta adwokat w Londynie, Anneli Howard. Współpraca z nią spowodowała, że zdecydowałem się aplikować do Oxfordu. Towarzyszyły mi rekomendacje profesorów z 3 krajów Europy: Polski, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Myślę, że rekomendacja sędziego ETS przeważyła szalę i dostałem się do świata Harrego Pottera!
Pytanie: Uczelnie, z którego kraju są według Pana najlepiej przystępne studentom i przystosowane do ich potrzeb?
M.P.: Wiele rzeczy się zmieniło od czasów kiedy ukończyłem studia w tych krajach - choć minęło zaledwie kilka lat. Oczywiście na korzyść uczelni polskich takich jak Wrocław, Warszawa czy Kraków. Zauważam, że w ciągu ostatnich lat infrastruktura, taka jak sale wykładowe, biblioteki polskich uczelni znacząco się poprawiła i nie ustępuje znacząco zachodnim uniwersytetom takim jak Oxford czy Kilonia bądź Monachium. Dobrym tego przykładem jest Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego, czy znakomicie rozwijająca się baza lokalowa Uniwersytetu Wrocławskiego, wliczając w to dwa nowe znakomite budynki Wydziału Prawa na Uniwersytecie we Wrocławiu. Zauważam, że polskie wydziały prawa są coraz bardziej dostępne dla studentów, których aspiracją jest studiowanie prawa. Polskie studia prawnicze stają się coraz bardziej powszechne. Zbliża to polskie uczelnie do niemieckich wydziałów prawa. Dla przykładu należy w tym miejscu podać, iż w Niemczech można studiować prawo więcej niż 5 lat. To właśnie na studencie spoczywa obowiązek, aby pozaliczać wszystkie niezbędne przedmioty. Niemieckie uczelnie prawnicze nie nakładają wymogu by dane konkretne przedmioty pozaliczać we właściwym czasie.
W Anglii istnieje ścisła hierarchia wydziałów prawa. W zależności od wyników na maturze, tylko najlepsi mogą dostać się na Oxford, gdzie mieści się najlepszy wydział prawa w Wielkiej Brytanii. Dlatego zaleca się, aby ubiegać się na kilka wydziałów prawa, aby zostać przyjętym na jednym z nich. W Anglii studia są płatne. Najdroższe są studia w najstarszych angielskich uniwersytetach w Oxford i w Cambridge. Wiele osób, aby zapewnić sobie miejsce, wobec trudności w uzyskaniu stypendiów, o które trwa zaciekła konkurencja studentów/kandydatów z całego świata, musi korzystać z wieloletnich kredytów. Te elementy na pewno mogą wpłynąć na dostępność studiów w Anglii dla Anglików oraz obywateli innych państw. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że przy przyjęciu na prestiżowe angielskie uczelnie decyduje nie tylko średnia ocen, ale również zainteresowania pozauniwersyteckie, działalność dla swojej społeczności, w której się funkcjonuje, sport, pasje i zdolności do wytrwałej pracy danej osoby. Oxford i Cambridge uruchomiły programy informacyjne zachęcające potencjalnych kandydatów na studia, przedstawiając w nich wymagania stawiane kandydatom oraz obalające mity, które krążą wokół tych uczelni.
Pytanie: Czy dostrzega Pan znaczące różnice pomiędzy wykładowcami polskimi a niemieckimi i angielskimi, jeżeli chodzi o podejście do studentów, rozumienie ich potrzeb, wymagań oraz możliwości? Jakie dostrzega Pan elementy wyróżniające w systemie kształcenia w krajach, w których Pan studiował?
M.P.: Znaczące różnice dostrzegałbym pomiędzy wykładowcami polskimi i niemieckimi reprezentujący kontynentalną metodę nauczania, a angielskimi reprezentujący partnerską metodę nauczania. Można powiedzieć, że polscy profesorowie trzymają dystans do studentów oraz w pewnym zakresie mogą wydawać się niedostępni dla przeciętnego studenta. Wymagania za moich czasów były duże, to student miał dostosować się do zastałego systemu nauczania. Myślę jednak, że i to się obecnie zmienia, tak jak zmieniają się polskie uniwersytety. Sądzę, że polscy wykładowcy i ćwiczeniowcy są coraz bardziej otwarci na studentów, zachęcają do zadawania pytań, pojawia się obustronny dialog. Symbolem zmian jest chociażby fakt, że na stronach internetowych praca każdego wykładowcy jest oceniana przez studentów. Jest oczywiste, że w obecnych czasach, wobec dużej liczby studentów, wynikającej z otwartej polityki wydziałów prawa, naturalnie osobisty kontakt studentów z wykładowcami może być coraz bardziej utrudniony.
W Niemczech sytuacja wygląda trochę lepiej. Tutaj student traktowany jest mniej na dystans, student może w każdej chwili odwiedzić profesora, jeżeli pojawiają się pytania związane z przerabianym czy zadanym materiałem. Studenci widzą, jak wyglądały w poprzednich latach egzaminy z danego przedmiotu, znają zestawy pytań z poprzednich lat, jest większa przewidywalność. Studenci wiedzą co należy zrobić, jaki poziom wiedzy należy zaprezentować, by uzyskać daną ocenę.
Jeżeli chodzi o Anglię, to mogę mówić jedynie o Oxfordzie. Pytanie to otwiera w tym miejscu kwestię całego oxfordzkiego systemu kształcenia. Po przejściu wstępnej selekcji na studia wybierani są wybitni studenci, wybitne indywidualności, system nie jest taki masowy, jak w przypadku polskich, a w szczególności niemieckich uniwersytetów. To powoduje, że student staje się partnerem dla wykładowcy. Oni wzajemnie się od siebie uczą i wchodzą w dialog. Oxford cechuje się systemem kolegialnym i tutorialnym– unikalnym na świecie. Każdy student będąc członkiem wydziału prawa jest również członkiem jednego z 46 college’ów. College jest akademicką społecznością, składającą się z profesorów i studentów studiujących różne dziedziny wiedzy, z bardzo różnorodnych krajów świata, mieszczącą się w zamkniętych zespołach średniowiecznych budynków, do których wstęp mają tylko członkowie collegeu. Większość collegeów ma swoje dziedzińce z zawsze zieloną angielską trawą. Każdy ze studentów przez okres swoich studiów ma swojego tutora, który sprawuje nadzór nad postępami w nauce, zawsze można się do niego zwrócić w każdej sprawie, nie tylko akademickiej.
Moim tutorem podczas studiów był prof. Derrick Wyatt, QC, adwokat, wybitny specjalista z zakresu prawa europejskiego i europejskiego prawa gospodarczego. System kolegialny w Oxfordzie uzupełniony jest tutorialami. Oznacza on, że po zakończeniu wykładów i seminariów, które odbywają się, tak jak na polskich i niemieckich uczelniach, w szerszym gronie, odbywają się spotkania w collegach 4-8 tutoriali z profesorami w gronie do 4 studentów. Zdarzyło mi się, że tutoriale odbywały się w gronie 1 profesor – 2 studentów. Tutoriale odbywają się na zaawansowanym poziomie. Przed każdym z nich należy przygotować esej na pytanie problemowe. Przebieg tutorialu jest bardzo interaktywny. Każdy student musi być przygotowany na twórczą dyskusję na poruszane tematy w oparciu o esej. Dzięki tutorialom uczelnia kształtuje w studentach analityczne myślenie i umiejętność wypowiadania się w mowie i na piśmie. Kształci również odwagę wypowiadania się publicznie.
Pytanie: Jakie różnice widzi Pan w podejściu polskich i zagranicznych studentów prawa do studiowanego przez nich kierunku (wiążącego się z dużym poziomem odpowiedzialności i etyki zawodowej)?
M.P.: Co do Polski, to podejście studentów ulega ciągłym zmianom w samej Polsce w zależności od roku studiów i ośrodka akademickiego. Generalnie obserwuję odejście od traktowania studiów jako celu samego w sobie służącego samorealizacji, ale jako celu do osiągnięcia innych zawodowych celów. Mało kto teraz studiuje full time. Obecnie pracodawcy bardziej doceniają doświadczenie niż same studia jako same w sobie. Obecna sytuacja wymusza więc na studentach godzenie obowiązków wynikających ze studiów z pracą zawodową, np. na stanowiskach asystentów prawnych. Uważam, że pośrednio odbija się to na jakości i trwałości uzyskiwanej wiedzy. Obserwuję także, iż część osób chce jedynie „prześlizgnąć” się przez studia, a nie wynieść z tego czasu jakieś większe wartości, co należy ocenić jako zjawisko niepokojące. Wynika ono z masowości studiów.
Co do Niemiec zauważalne jest systematyczne i poważne podejście studentów do obowiązków na uczelni. Tu liczą się stopnie, które decydują o starcie zawodowym. Cały okres niemieckich studiów prawniczych służy przygotowaniom do pierwszych egzaminów państwowych (Erstes Staatsexamen), które zarazem otwierają okres aplikacji prawniczej (Referendariatzeit). Ocena z tych egzaminów, która powinna być co najmniej na poziomie vollbefridigend, otwiera dopiero drzwi do prawniczej kariery. Wobec dużej ilości adwokatów w Niemczech (obecnie na poziomie ponad 150.000), wybór przez studenta prawniczej drogi wymusza poważne podejście do studiów, by móc potem liczyć się w zawodzie. Aby przygotować się do Erestes Staatsexamen niemiecki student musi poświęcić ok. 4 – 5 lat.
Co do Anglii, to sytuacja przedstawia się różnie. Studenci przygotowujący się od wielu lat, do tego by dostać się do najlepszych angielskich uniwersytetów i na studia są zdeterminowani. Dyplomy prawa z Oxfordu i Cambridge otwierają drogę do prawniczej międzynarodowej kariery. Studia na tych uczelniach należą do jednych z najintensywniejszych na świecie. Studia prawnicze w Anglii są dwustopniowe – jest licencjat i magisterium. Większość studentów prawa w Anglii kończy swoją edukację na poziomie licencjackim i dalej kontynuuje naukę na 1 – rocznej aplikacji (legal practice course), a następnie przez dwa lata pracując jako trainee solicitors w międzynarodowych firmach prawniczych w City w Londynie.
Pytanie: Na co studenci polscy powinni zwrócić uwagę i czy są jakieś szczególne kwestie, które powinni poprawić?
M.P.: Obecnie studenci prawa powinni dbać o rzetelność zdobywanej wiedzy. W czasie, w którym coraz więcej osób kończy studia prawnicze, dostęp do wykonywania zawodów prawniczych staje się coraz szerszy, na rynku będzie coraz więcej prawników. W takiej sytuacji studenci prawa muszą sobie zdać sprawę, że w cenie będzie rzetelna wiedza, poparta znajomością co najmniej dwóch języków obcych, ukończenie co najmniej szkoły prawa obcego na uniwersytecie, a najlepiej zagranicznych studiów LL.M. oraz umiejętność stosowania prawa w praktyce oraz przestrzeganie kodeksu etyki prawniczej. To rynek usług prawniczych będzie w coraz większym stopniu decydował o trendach, które studenci winni wziąć pod uwagę. Biorąc tendencje rozwojowe na rynku usług prawniczych widzę podobieństwa z rynkiem niemieckim.
Pytanie: Które uczelnie lepiej przygotowują do przyszłej pracy prawnika pod względem umiejętności wykorzystywania i stosowania zasad w praktyce?
M.P.: Myślę, że najlepsze w tym względzie są uczelnie angielskie, następnie niemieckie. Wynika to z tradycji nauczania prawa oraz z istniejącego systemu prawa precedensowego (common law).
Należy jednak zauważyć, że w każdym z trzech krajów, w którym studiowałem, występuje faza nauczania akademickiego, która ze swej natury skupia się na przedstawieniu działów prawa i związanych z nimi zagadnień prawnych w sposób uporządkowany, a dopiero po ich opanowaniu student może rozpocząć kształtowanie warsztatu i stosowanie tych zasad w praktyce. Szczególną głębię akademickiego wykształcenia prawnika obserwuje się w Polsce i Niemczech. Charakterystycznym elementem niemieckiego wykształcenia prawniczego jest rozwiązywanie kazusów (die Fälle). Kazusy przedstawiają zbudowane stany faktyczne, dla których rozwiązania wymagane jest zastosowania instytucji prawnych, których student dopiero się nauczył. Przybliżają one studentom potencjalne sytuacje, które student już jako prawnik może napotkać w praktyce bądź które mogą się zdarzyć. Myślę, że coraz bardziej powszechne wprowadzenie na prawniczych studiach akademickich w Polsce rozwiązywania kazusów byłoby krokiem w dobrym kierunku. Nauczyłoby to studentów nie tylko nabywania wiedzy, ale również stosowania prawa w praktyce. Uważam, że rozwiązywanie kazusów byłoby dobrym łącznikiem pomiędzy konieczną podbudową teoretyczną studiów, a stosowaniem norm prawnych w praktyce, wymaganą na aplikacjach prawniczych i w życiu zawodowym. Należy zwrócić uwagę, że obecnie większość studentów prawa nie wybiera naukowej ścieżki kariery, ale staje się praktykami prawa. Na pewno ten element powinien przesądzać o odpowiednim wypracowaniu modelu studiów prawniczych w Polsce.
Pytanie: Gdzie dostrzega Pan największe szanse na rozwój kariery prawniczej, biorąc pod uwagę Pańskie doświadczenie uzyskane na stażach w Europie Zachodniej? Czy polski rynek pracy jest dla prawników polskich i zagranicznych atrakcyjny?
M.P.: Na początku z moich obserwacji należy poczynić jedną uwagę. Co do zasady, mimo trwającej integracji europejskiej i rozwoju wspólnego rynku w Unii Europejskiej, globalnej postępującej wzajemnej zależności gospodarczej na świecie, wciąż wobec zasadniczych różnic w systemach prawnych w Europie i na świecie, rynek pracy dla prawników pozostaje głównie rynkiem narodowym. Jest więc zatem dość utrudnione porównywanie poszczególnych rynków prawniczych państw członkowskich pod względem ich atrakcyjności. Co do zasady rynki każdego z państw członkowskich skorelowane są z drogą edukacji prawniczej w danym państwie i wciąż utrudnione jest w praktyce dla obywateli innego państwa, by uzyskać satysfakcjonujący dostęp do tych rynków (tak jak to dzieje się w przypadku lekarzy różnych specjalności, inżynierów, inżynierów budownictwa, architektów). Nie oznacza to, że dostęp jest niemożliwy.
Porównując warianty wyborów stojących przed młodymi prawnikami w Polsce, stawiającymi pierwsze kroki na swojej karierze zawodowej, naturalnie rynek polski jest dla nich atrakcyjny. Coraz bardziej otwarte drzwi do uzyskiwania dostępu do zawodu adwokata i radcy prawnego, zapowiedź kolejnych reform dotyczących funkcjonowania systemu zawodów prawniczych i systemu sprawiedliwości w Polsce, dobre długofalowe prognozy rozwoju gospodarczego Polski powodują, że rynek polski rynek pracy jest dla prawników atrakcyjny.
Chciałbym również zwrócić uwagę na otwartość rynku usług prawnych dla polskich prawników w Wielkiej Brytanii, a przede wszystkim w Londynie, jednym z największych centrów finansowych świata. Istnieje realna możliwość chociażby po studiach LL.M. zakwalifikowanie się na aplikację prowadzącą do uzyskania jednego z zawodów prawniczych – solicitora. Po zakwalifikowaniu się należy przebyć 1-roczny conversion course zapoznający kandydata w niezbędną wiedzę systemu common law, następnie 1-roczny legal practice course, i następnie podjąć pracę w firmie prawniczej jako trainee solicitor. Uzyskanie tytułu solicitora w Anglii i Walii umożliwia takiemu prawnikowi dostęp do rynków prawniczych objętych oddziaływaniem systemu common law – od Kanady poprzez Indie, Hong Kong aż po Australię i Nową Zelandię. Co do Stanów Zjednoczonych, ukończenie studiów LL.M. na wiodącym uniwersytecie daje możliwość podejścia do New York Bar Exam i zostanie adwokatem stanu Nowy Jork.
Natomiast, co do Niemiec to jestem zdania, że w chwili obecnej, wobec dużej liczby adwokatów i ogromnej konkurencji na rynku niemieckim, obowiązywaniu okresów przejściowych wynikających z załącznika XII do Traktatu Akcesyjnego Polski do Wspólnot Europejskich, szanse rozwoju kariery prawniczej w Niemczech dla młodych prawników z Polski są bardzo ograniczone.
Reasumując więc przede wszystkim rynek polski jak również rynek angielski i rynek w USA po zapewnieniu odpowiedniego finansowania edukacyjnych zamierzeń w tych krajach, są dla polskich prawników atrakcyjne.
Co do prawników zagranicznych, to są oni bardzo cenieni na polskim rynku i dla nich rynek polski jest atrakcyjny. Polska wciąż jest „rynkiem wschodzącym” w okresie ciągle trwającej transformacji i wyrównywaniu różnic cywilizacyjnych i mentalnych, które nastąpiły po II wojnie światowej i odrzuceniu przez Polskę planu Marshalla. Wobec powyższego prawnicy zagraniczni z doświadczeniem edukacyjnym i doświadczeniem w zawodzie z zagranicy, podążający niejako za zagranicznymi przedsiębiorcami inwestującymi w Polsce wnoszą wiele i pomagają kształtować w Polsce dobrą kulturę prawną.
Pytanie: Jak oceniałby Pan poziom nauczania specjalistycznego języka prawniczego na uczelniach polskich?
M.P.: Dobrze oceniłbym ten poziom i inicjatywy w tym zakresie. Wiem, że wiele zmieniło się w ciągu ostatnich kilku lat. Powstały szkoły prawa niemieckiego, angielskiego, francuskiego, amerykańskiego, hiszpańskiego nauczanego w ojczystych językach tych krajów. Szczególnym tego przykładem jest Uniwersytet Wrocławski. Szkoły prawa obcego dają więc szansę na naukę języka prawniczego na dobrym poziomie. Szkoły jednak wymagają już pewnego zaawansowania w języku obcym, które to kandydat do tych szkół powinien wynieść z liceum. Trwa ponadto wymiana polskich uczelni z uczelniami zagranicznymi w ramach programu Sokrates – Erasmus. Uczestnictwo w takiej wymianie daje także możliwość podnoszenia kwalifikacji w zakresie prawniczego języka obcego wybranego kraju.
Pytanie: Gdzie studenci mają największe szanse na uzyskanie wsparcia finansowego w postaci stypendiów, grantów i dotacji i do jakich krajów najłatwiej jest wyjechać? Jak na tle zamożnych uczelni zagranicznych wypadają rodzime.
M.P.: Najbardziej dostępnym finansowaniem pobytów zagranicznych jest stypendium w ramach programu Sokrates – Erasmus, które ma wyrównywać różnice kosztów utrzymania pomiędzy Polską a krajami docelowymi Unii Europejskiej, gdzie student jest kierowany. Nie jest ono wysokie.
Najłatwiej jest wyjechać na pobyt zagraniczny do Niemiec pod warunkiem dobrej znajomości tego języka. Studia w Niemczech, w tym studia LL.M. co do zasady są bezpłatne dla obcokrajowców. Oferowane jest wsparcie finansowe np. przez DAAD czy Konrad Adenauer Stiftung. Najbardziej polecanym sposobem na uzyskanie dofinansowania jest praca wakacyjna ( ja sam w trakcie wakacji, by w pełni sfinansować swój 2-letni pobyt w Niemczech pracowałem w BMW w Monachium, co było samo w sobie znakomitym doświadczeniem).
Jeżeli chodzi o finansowanie studiów LL.M. i dalszego kształcenia prawniczego na aplikacjach w Wielkiej Brytanii, muszę stwierdzić, że nie jest łatwo zdobyć stypendia. Koszty związane z takim pobytem są wysokie. Studia LL.M. w Anglii są płatne – czesne wynoszą od 2000 do ok. 7000 funtów rocznie na Oxfordzie, minimalne koszty utrzymania wynoszą od 10500 do 13000 funtów rocznie na Oxfordzie i w Londynie lub minimalnie 7000 funtów rocznie w innych częściach Wielkiej Brytanii. Nie należy się zrażać i walczyć o stypendia oferowane przez Ambasadę Brytyjską, stypendia oferowane przez fundację Crescendum Est Poloniae, banki, samorządy terytorialne swoich miejsc zamieszkania. Należy obecnie podjąć próbę uzyskania wsparcia w ramach funduszy unijnych (np. w ramach działań rozwoju kapitału ludzkiego). Oceniam, że raczej trudno jest otrzymać stypendia oferowane przez same brytyjskie uniwersytety. Sądzę, że również międzynarodowe firmy prawnicze, jak również czołowe polskie firmy prawnicze, byłyby gotowe pomóc rokującym kandydatom do pracy w sfinansowaniu takich studiów. Nie dokonywałbym rozróżnienia między polskimi, a zagranicznymi uczelniami co do możliwości uzyskiwania stypendiów. Nie spodziewałbym się uzyskania wsparcia finansowego z polskiej uczelni macierzystej na studia zagraniczne, chyba, że uczelnia polska związana byłaby z zagraniczną umową o współpracy. W takim przypadku liczyłbym na możliwość uzyskania dotacji, zniżek co do czesnego.
Pytanie: Studenci prawa często wskazują na konieczność reformy akademickich studiów prawniczych, jakie jest Pana zdanie w tej kwestii? W jaką stronę w największym stopniu powinny pójść polskie uczelnie, aby się usprawnić i poprawić swoją konkurencyjność?
M.P.: Uważam, ze należy podjąć próbę reformy studiów prawniczych w Polsce. Obecnie studia prawnicze w Polsce są bardzo akademickie, nie przygotowują w pełni kandydatów do praktykowania prawa w Polsce. Na pewno oprócz wykładu akademickiego należałoby zaproponować studentom np. rozwiązywanie kazusów, tak, aby kształcić w studentach umiejętność analitycznego myślenia oraz umiejętność rozwiązywania problemów. Należałoby się zastanowić nad skorelowaniem programów studiów prawniczych z programem zajęć na aplikacjach prawniczych, tak jak to ma miejsce w Anglii czy Niemczech.
Mimo wszystko, uważam, że w polskich uczelniach prawniczych drzemie ogromny potencjał, który może je wynieść na listy pierwszej setki najlepszych uczelni na świecie, tylko trzeba umiejętnie go uruchomić i wykorzystać.
Dziękuję za rozmowę.