Wyrok Trybunału stanowi, że obawy o prześladowanie mogą być związane z orientacją seksualną i są przesłanką do tego, by ubiegać się o status uchodźcy w UE.

Orzeczenie z dn. 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C-199/12, C-200/12, C-201/12 dokonuje wykładni przepisów dyrektywy Rady 2004/83/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. Dyrektywa azylowa ustanawia katalog przesłanek na podstawie których można wnioskować o otrzymanie statusu uchodźcy, którymi są: prześladowania rasowe, religijne, narodowościowe, przekonania polityczne lub członkowstwo w "określonej grupie społecznej." Trybunał w swoim orzeczeniu wziął pod lupę ostatnią przesłankę i uznał, że homoseksualiści tworzą grupę, której członkowie ze względu na ryzyko prześladowania w kraju pochodzenia mogą ubiegać się o status uchodźcy w UE.

Jednak samo bycie homoseksualistą, który jest obywatelem państwa trzeciego, posiadającym tylko przeświadczenie o prześladowaniu nie wystarczy do wypełnienia nowej zasady unijnego prawa. Trybunał jasno określił, że aby powołać się na tą zasadę w kraju pochodzenia osoby prześladowanej muszą istnieć i -co najważniejsze- być stosowane przepisy karne, które dotyczą osób o orientacji homoseksualnej. Trybunał domniemywa, że w przypadku stosowania przepisów penalizujących homoseksualizm, postrzega się osoby łamiące prawo jako grupę odmienną od reszty społeczeństwa. Trybunał jest zdania, że "orientacja seksualna jest cechą tak ważną dla tożsamości danej osoby, że osoby tej nie można zmuszać do odstąpienia od owej cechy."

Sprawa, którą rozstrzygał Trybunał dotyczyła trzech obywateli pochodzących z Sierra Leone, Ugandy i Senegalu, którzy ubiegali się o status uchodźcy w Holandii. Swój wniosek motywowali tym, że w ich ojczyznach homoseksualizm jest zakazany i podlega karze ustanowionej w przepisach karnych. W Sierra Leone i Ugandzie za zachowania homoseksualne grozi kara dożywocia. W Senegalu osoba uznana za winną popełnienia czynów homoseksualnych podlega karze pozbawienia wolności od jednego roku do lat 5 oraz grzywnie od 150 EUR do 2000 EUR.

Sądy krajowe są obowiązane do rozpatrywania w sposób indywidualny każdej sprawy o nadanie statusu uchodźcy. O wyniku decyzji przesądza ocena, czy w państwie pochodzenia wnioskującego grozi mu realne niebezpieczeństwo prześladowań.