Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/26/WE z 16 maja 2000 r. oraz uchylającej ją dyrektywy 2009/103/WE z 16 września 2009 r.

Polski ustawodawca opierając się na przepisach wyżej wymienionych dyrektyw wprowadził na grunt prawa polskiego regulację mającą na celu zapewnienie wysokiego standardu ochrony ofiar wypadków komunikacyjnych. Cel ten został osiągnięty dzięki zagwarantowaniu wysokich sum gwarancyjnych – 5 mln Euro w przypadku szkód na osobie oraz 1 mln euro w przypadku szkód na mieniu (art. 36 ust. 1) – a także wprowadzeniu regulacji zapewniających powszechny charakter ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (OC).

Mimo wprowadzenia sankcji za nie posiadanie ubezpieczenia OC (art. 88) główna rola została powierzona regulacjom mającym na celu automatyczne przedłużenie (art. 28) lub przejście (art. 31) ochrony ubezpieczeniowej. Regulacje te są szczególnie ważne, jeżeli weźmie się pod uwagę, że chronią one nie tylko interes majątkowy ubezpieczonego, ale przede wszystkim zabezpieczają możliwość uzyskania odszkodowania i zadośćuczynienia przez osobę poszkodowaną.

Restrykcyjne stosowanie art. 28 oraz art. 31 doprowadziło do powstania sytuacji w której wielu ubezpieczonych posiadało więcej niż jedno ubezpieczenie OC co ze względu na wysoką sumę gwarancyjną było rozwiązaniem niecelowym i powodującym nadmierne koszty.

Narastający problem został częściowo rozwiązany w roku 2011. Ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw. Ustawa weszła w życie 11 lutego 2012r. Wprowadzone tam regulacje pozwalają na rozwiązanie umowy zawartej na podstawie art. 28 i art. 31 w sytuacji kiedy została zawarta kolejna umowa ubezpieczenia OC bez wypowiedzenia dotychczasowej (przedłużonej). Należy przy tym pamiętać, że ustawodawca kierując się zasadą nieretroaktywności prawa wprowadził normę art. 6 ustawy zmieniającej ustawę o ubezpieczeniach obowiązkowych zgodnie z którym to przepisem regulacje pozwalające na rozwiązanie wielokrotnego ubezpieczenia (art. 28a i art. 32) znajdują zastosowanie jedynie do umów zawartych po wejściu w życie ustawy.