Unia Europejska dzięki traktatowi z Lizbony jako spójna organizacja międzynarodowa wyposażona jest w osobowość prawną i podmiotowość prawno-międzynarodową. Prawo międzynarodowe wymienia jej uprawnienia:

1. ius legationis: prawo do przyjmowania a także wysyłania swoich przedstawicieli dyplomatycznych,

2. ius tractatuum: prawo do zawierania umów międzynarodowych,

3. zdolność procesowa,

4. prawo przystępowania do innych organizacji międzynarodowych.

Z tych ogólnych uprawnień wynikają konkretne możliwości do działania w praktyce. Jednym z przykładów jest możliwość uchwalania własnego prawa – tworzącego system prawa Unii Europejskiej. Ze względu na różnorodność aktów wydawanych przez organy unijne klasyfikuje się na płaszczyźnie źródeł prawa Unii Europejskiej:

1. prawo pierwotne obejmujące traktaty, akty „konstytucyjne” (mające charakter konstytucyjny) oraz zasady ogólne prawa;

2. prawo wtórne, które z kolei dzieli się na akty ustawodawcze (rozporządzenia, decyzje i dyrektywy) oraz nieustawodawcze (akty wykonawcze i delegowane w postaci dyrektyw, decyzji i rozporządzeń; a także zalecenia, opinie oraz porozumienia między instytucjami);

3. umowy międzynarodowe UE;

4. akty wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Forma danego aktu wydanego przez unijną instytucję może być również uzależniona od mocy wiążącej aktu. Zatem elementarną formą działania instytucji są akty prawnie wiążące (jak rozporządzenia, dyrektywy i decyzje) oraz akty, które nie wiążą prawnie adresata, czyli zalecenia i opinie (tzw. inne akty).

Należy wyraźnie podkreślić, iż mimo faktu, że zalecenia nie mają mocy prawnie wiążącej to wywołują określony skutek prawny. Opinie natomiast – podobnie – nie mają mocy wiążącej adresata, ale już tylko mogą wywoływać określone skutki prawne. Świetnym przykładem jest tutaj sytuacja, kiedy dany traktat wymaga opinii Parlamentu Europejskiego w akcie przyjmowanym przez Radę Unii Europejskiej, ale przed podjęciem przez nią decyzji o przyjęciu.

Oprócz takich ewidentnych odmienności, zalecenia i opinie różnią się innymi cechami, jak ich dojście do skutku, charakter czy katalog podmiotów uprawnionych do wydania danego aktu niewiążącego. Przede wszystkim, zalecenia jasno sugerują adresatowi sposób rozwiązania danej sytuacji i jest to sugestia oparta na sile autorytetu Unii Europejskiej. Opinia jest o wiele słabszym instrumentem działania, gdyż stanowi wyrażenie stanowiska, poglądu w danej sprawie, może zawierać także ocenę tej sytuacji, propozycję zastosowania konkretnych środków i metod działania tak, aby jak najlepiej zrealizować cele wyrażone w traktatach.

Zalecenia wydają organy wyraźnie wskazane przez przepisy i są to Rada Unii Europejskiej, Komisja Europejska, Europejski Bank Centralny oraz Trybunał Sprawiedliwości, opinie natomiast mogą wydawać wszystkie organy unijne.

Charakter tych aktów pozwala dostrzec jeszcze inną różnicę, bowiem zalecenia, będąc silniejszym środkiem oddziaływania na państwa członkowskie, dochodzi do skutku dzięki własnej inicjatywie organu, który zalicza się do organów wydających uchwały. Opinia zawierając tylko pogląd na dany stan rzeczy, często jest wynikiem inspiracji rodzącej się dzięki działalności jakiejś instytucji Unii Europejskiej.

Od zaleceń i opinii należy odróżniać tzw. porozumienia między instytucjami, które są tylko aktami natury formalnej. Dzięki takim aktom zapewniona jest faktyczna działalność organów unijnych, ich klarowniejsza współpraca, a także lepszy przepływ informacji. Akty te z całą pewnością przyczyniają się do usprawnienia pracy wewnątrz systemu instytucjonalnego Unii Europejskiej. Ważne jest stwierdzenie, że charakter porozumienia determinuje tylko treść danego porozumienia – dopuszcza się zatem istnienie porozumień prawnie wiążących, czego przykład stanowi konsultacja Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej oraz Komisji Europejskiej, które dzięki wspólnemu porozumieniu mogą ustalić warunki swojej wzajemnej współpracy.