Oferta i jej przyjęcie mają fundamentalne znaczenie jako jeden z najpopularniejszych sposobów zawierania umów we współczesnym świecie. Inne sposoby, takie jak negocjacje, aukcja czy przetarg, nie są stosowane z taką częstotliwością jak tryb ofertowy. Zgodnie z art. 66 § 1 kodeksu cywilnego, przez ofertę należy rozumieć oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy, określające istotne postanowienia tej umowy. Propozycja składana drugiej stronie musi więc charakteryzować się stanowczością i zawierać konieczne elementy treści umowy. Umowa ta może zostać wówczas zawarta poprzez proste jej przyjęcie przez adresata, które jest także oświadczeniem woli[1]. Oferta może być skierowana zarówno do oznaczonego adresata, jak i do nieoznaczonego kręgu osób.

Sposób składania ofert w postaci elektronicznej reguluje art. 66¹ kodeksu cywilnego, który funkcjonuje w obrocie prawnym od niespełna dziesięciu lat. Został on bowiem wprowadzony do kodeksu cywilnego przez ustawę z dnia 14 lutego 2003 r., wchodzącą w życie 25 września 2003 r. Jego postanowienia są implementacją dyrektywy 2000/31 WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000 r. w sprawie prawnych aspektów usług społeczeństwa informatycznego w szczególności handlu elektronicznego na rynku wewnętrznym (Dz. Urz. WE L 178 z 17 lipca 2000 r., „Dyrektywa o handlu elektronicznym”). Regulacja art. 66¹ odnosi się do ofert składanych w postaci elektronicznej i nieadresowanych do indywidualnych osób (tzw. metoda off-line, charakteryzująca się brakiem bezpośredniego kontaktowania się stron)[2]. Zastosowanie komentowanego artykułu może być wyłączone w stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami, co wymaga zawarcia przez nich umowy, w szczególności zaś umowy ramowej, organizującej ich stałą współpracę[3].

Oferta elektroniczna wiąże składającego, jeżeli druga strona niezwłocznie potwierdzi jej otrzymanie (art. 66¹ § 1). Potwierdzenie to nie jest skierowane na wywołanie skutku prawnego – nie ma więc charakteru oświadczenia woli i nie jest więc równoznaczne z przyjęciem oferty. Jest jedynie oświadczeniem oblata, że daną ofertę otrzymał i może być zakomunikowane w dowolny sposób (w formie elektronicznej lub innej)[4]. Oblat musi jednak dokonać potwierdzenia niezwłocznie (bez nieuzasadnionej zwłoki), głównie ze względu na interes oferenta, który powinien jak najszybciej wiedzieć, czy jest związany swoją ofertą. Rozumienie określenia „niezwłocznie” powinno uwzględniać cechy komunikacji elektronicznej jako szybkiego środka porozumiewania się – chodzi tu o stosunkowo krótki czas. Jego bezskuteczny upływ powoduje, że stan związania ofertą nie powstaje, a złożone po upływie terminu oświadczenie oblata o przyjęciu oferty nie powoduje zawarcia umowy[5]. Należy również podkreślić, iż „wykładnia językowa przepisu art. 66¹ § 1 prowadzi do wniosku, że przepis ten stanowi wyjątek od reguły określonej w art. 61 § 1. Skoro bowiem oferta złożona w postaci elektronicznej wiąże dopiero od chwili potwierdzenia jej otrzymania, to przyjąć można – jak się wydaje – że do tej chwili oferent może zapobiec jej przyjęciu poprzez jednostronne odwołanie”[6].

Art. 66¹ § 2 nakłada na przedsiębiorcę składającego ofertę w postaci elektronicznej pewne obowiązki informacyjne. Przekazane informacje nie muszą mieć postaci językowej, muszą jednak być wystarczająco zrozumiałe i jednoznaczne dla odbiorcy, który nie powinien mieć problemu z ustaleniem ich treści[7]. Obowiązek z §2 obejmuje poinformowanie odbiorcy o:

1. czynnościach technicznych składających się na procedurę zawarcia umowy,
2. skutkach prawnych potwierdzenia przez drugą stronę otrzymania oferty,
3. zasadach i sposobach utrwalania, zabezpieczania i udostępniania przez przedsiębiorcę drugiej stronie treści zawieranej umowy,
4. metodach i środkach technicznych służących wykrywaniu i korygowaniu błędów we wprowadzanych danych, które jest obowiązany udostępnić drugiej stronie,
5. językach, w których umowa może być zawarta,
6. kodeksach etycznych, które stosuje, oraz o ich dostępności w postaci elektronicznej.

Regulacja ta zmierza przede wszystkim do ochrony konsumentów, od których co do zasady nie oczekuje się znajomości wyżej wymienionych danych[8]. Ponadto, wszystkie informacje powinny być udzielone jeszcze przed zawarciem umowy. Z punktów 1, 2, 4 i 5 art. 66¹ § 2 kodeksu cywilnego wynika w szczególności, iż kontrahent powinien dysponować danymi przed przystąpieniem do zawierania umowy[9]. W przypadku gdy adresatem oferty jest przedsiębiorca, przesłanka ta traci swoje znaczenie i na mocy §4 strony mogą uchylić obowiązek udzielania informacji przez składającego ofertę. Ustawa milczy na temat skutków niedopełnienia przez przedsiębiorcę obowiązku informacyjnego. Nieudzielenie informacji nie przekreśla skuteczności zawartej umowy. Jednak samo określenie „obowiązek” sugeruje, że jego niewykonanie może stanowić podstawę dla roszczenia odszkodowawczego (art.. 415 kodeksu cywilnego)[10]. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio, jeżeli przedsiębiorca zaprasza drugą stronę do rozpoczęcia negocjacji, składania ofert albo do zawarcia umowy w inny sposób.

Ustawodawca wprowadził pewne wyłączenia zastosowania art. 66¹ § 1-3. Są to zarówno wyłączenia przedmiotowe, jak i podmiotowe. Po pierwsze, regulacja zawarta w art. 66¹ § 1-3 nie ma zastosowania do zawierania umów za pomocą poczty elektronicznej albo podobnych środków porozumiewania się na odległość. Po drugie, wyłączenie dotyczy stosunków między przedsiębiorcami, a więc w obrocie obustronnie profesjonalnym[11]. Ma ono jednak charakter fakultatywny – kiedy strony tak postanowiły. Takie porozumienie może być zawarte w dowolnej formie. Postanowienia w tym zakresie mogą również stanowić element treści wzorca stosowanego przez którąkolwiek ze stron[12].